Het Midden-Oosten
Tot nu toe is Israël het enige land in het Midden-Oosten met kernwapens, die bedoeld zijn voor afschrikking van regionale vijanden, zoals Iran, Irak en Libië, en zal hieraan vasthouden totdat werkelijk sprake is van vrede. De buurlanden hebben al geëist dat ze opgegeven moeten worden.
Door de Iraakse Scud-aanvallen wordt getwijfeld aan het afschrikkende effect van de huidige strategie. Sommigen pleiten daarom voor een duidelijkere strategie. Dit kan echter een afhankelijkheid van kernwapens blootleggen. Hoe meer land tijdens het vredesproces wordt afgestaan, hoe sterker deze afhankelijkheid kan worden. Israëls kernwapens en de belangrijkste les uit Golfoorlog, dat kernwapens de enige wapens zijn tegen een Amerikaanse interventie, zijn voor sommige landen een reden om zelf kernwapens na te streven, hetgeen Israël nog afhankelijker van kernwapens kan maken.
De grootste zorg is het Iraanse programma en streven naar van dit land naar regionale hegemonie. Het heeft een flinke herbewapening doorgevoerd en probeert zijn rol in de voormalige SU republieken te vergroten. Daarnaast wordt ook het Pakistaanse programma als een bedreiging gezien en dan is men vooral bang is voor Islamitsche samenwerking op dit gebied.
Het probleem is dat, hoewel de speculaties over militair-nucleaire programma's blijven aanhouden, tot nu toe geen bewijs is gevonden dat zulke programma's bestaan. Irak wordt nog steeds gecontroleerd door de speciale commissie van de VN en zou in de toekomst geen gevaar hoeven te zijn zolang het gecontroleerd blijft. Bij Iran lijkt de situatie complexer te zijn. Men heeft geen schending van het NPV kunnen ontdekken, maar wel bewijzen dat het aankopen doet die niet goed te verklaren zijn voor een vreedzaam nucleair programma. Volgens diverse inlichtingendiensten bestaat een Iraans netwerk in Europa dat gebruikt wordt voor de smokkel van de benodigde onderdelen voor een kernmacht.  Zeker de afspraken die in 1995 met Rusland zijn gemaakt, zouden het nucleaire programma de capaciteit geven dat voor een militair programma nodig is. Volgens deze afspraken zouden o.a. de aanbouw van kernreactoren, die in 1979 werd gestopt, voltooien. Daarnaast zijn ook afspraken gemaakt voor het opleiden van Iraniers in Rusland.
Saoedi Arabië heeft in 1988 het NPV getekend, maar weigerde sindsdien de verplichte waarborgovereenkomst te tekenen. De CIA kwam in 1990 tot de conclusie dat het land geholpen heeft bij het Iraakse programma. Daarnaast heeft het in 1989 geprobeerd bij China en een Amerikaans bedrijf een onderzoeksreactor te kopen. Volgens een Saoediese diplomaat was dit onderdeel van een geheim programma voor kernwapens.  Het probleem hier is, net als de speculaties rond Libië, verder geen bewijs gevonden is.
De nieuwe militaire opbouw geldt voor de hele regio. Doordat de meeste landen tijdens de Golfoorlog hun medewerking gaven aan de Geallieerden en door het vredesproces heeft dit kunnen plaats vinden.  Israël is waarschijnlijk in staat om met conventionele wapens zich behoorlijk te verdedigen. Israël probeert zich namelijk ook aan de RMA aan te passen. Het openlijk kiezen voor de Samson-optie, de vijand vernietigen met gevaar zelf ook vernietigd worden, zou de nucleaire afschrikking voldoende kunnen versterken.
 
 

terug