Ballistic Missle Defence
De Amerikaanse president Reagan kwam met het plan voor een Strategic Defence Initiative (SDI), ook wel 'star wars' genoemd. Dit moest een verdediging zijn tegen een grootschalige raketaanval dmv een verdedigingsnetwerk van anti-raketten of directe energie-wapens die al dan niet in de ruimte geplaatst waren.
Na de val van de Berlijnse muur werd het plan onder president Bush aangepast en een andere naam gegeven, GPALS. Dit staat voor Global Protection Against Limited Strikes en is kleiner van opzet. Het moest in staat zijn +/- 200 koppen van strategische raketten te onderscheppen. SDI was niet haalbaar en werd zwaar bekritiseerd. Toen de kans op een massale aanval was afgenomen maakte een kleiner opgezet, goedkoper plan meer kans. Het was een verdediging tegen een beperkte aanval of zonder toestemming gelanceerde raketten.
Onder president Clinton werd het plan verder aangepast. De nieuwe naam werd Ballistic Missile Defence (BMD), het was nog kleiner van opzet en zou alleen op de grond gestationeerd worden. Het in 1972 afgesloten Anti-Ballistic Missile verdrag tussen de VS en de SU stelde dat elk land maar één BMD mag hebben en stelde hieraan allerlei voorwaarden. De regering Clinton onderhandelde met Rusland over een ruimere interpretatie van dit verdrag, zodat het BMD binnen de voorwaarden van het verdrag zou vallen.

De kleinere opzet van het BMD maakt het ongeschikt voor een nationale defensie, tenzij meerdere systemen geplaatst worden, maar wel voor zogenaamde theater defensie. Volgens een rapport uit 1994 van de BMD-Organisatie (BMDO) is de kans van een bewuste aanval door de landen van de Voormalige SU en China klein. Wel moet op termijn rekening gehouden worden met dreiging uit ontwikkelingslanden. Daarnaast zou de situatie in Rusland en China zo kunnen veranderen dat de kans groter worden. BMD is onderdeel van de nieuwe 'Counter proliferation'-strategie uit 1993. Als de relatie met Rusland en China verslechterd worden pre-emptive acties en de rest van de strategie gevaarlijker. De strategie kan toch al niet tegen grote staten gebruikt worden.

Aangezien een BMD niet waterdicht zal zijn en onder de landmacht valt zijn de andere krijgsmachtonderdelen bezig met het ontwikkelen van eigen systemen.
Men richt zich nu alleen op het onderscheppen van een gelanceerde raket en niet op het uitschakelen van lanceerinrichtingen of het onderscheppen van artillerie, vliegtuigen en kruisvluchtwapens, hetgeen waarschijnlijker meer kans van slagen heeft. Daarnaast probeert men de ideeën in overeenstemming met het ABM-verdrag. Dit verdrag is door ontwikkelingen sterk verouderd en betreft slechts afspraken tussen twee landen. Een nieuw multilateraal verdrag zou misschien een oplossing kunnen bieden.
Een deel van de programma's onder de BMDO kan geschikt zijn voor een strategische raketdefensie. De VS kan alleen door de raketten van de erkende kernwapenstaten bereikt worden. Aangezien zij geen vijand zijn, is de  noodzaak van een raketdefensie twijfelachtig. Het lijkt erop dat, door de populariteit van raketten bij politici en de strijd tussen de verschillende krijgsmachtonderdelen voor hun favoriete systeem, een wildgroei van systemen ontstaat voor een bijna niet bestaande bedreiging. Al deze systemen kosten extreem veel.
De VS alleen werken aan Theater High Altitude Air Defense Systems (THAADS) en heeft tevens projecten van de marine en luchtmacht, waarbij lasers gebruikt worden. Daarnaast werken de VS samen met Israël aan de Arrow en met Frankrijk, Duitsland en Italië aan een verdedigingssysteem tegen raketten en vliegtuigen. Dit heet Medium-range Extended Air Defence System (MEADS) en is bedoeld als vervanging voor Patriot en Hawk-raketten.  Tot nu toe heeft het onderzoek nog geen resultaten kunnen pre-senteren en het project wordt steeds meer als kosten verslindend bestempeld.
 

terug