Noord Atlantische Verdrags Organisatie (NAVO/NATO)
De NAVO is in 1949 in Washington met het Noord-Atlantisch
Verdrag opgericht. Het is een regionale organisatie met een beperkt doel. De
NAVO is een defensieve organisatie met het doel de lidstaten bij een aanval te
verdedigen. Later werd het doel verschoven naar bescherming tegen een eventuele
aanval van het Warschaupact.
Lid zijn : VS, Canada, België, Nederland, Denemarken,
Frankrijk, Groot-brittannië, Duitsland, Noorwegen, Griekenland, Ijsland, Italië,
Portugal, Spanje, Luxemburg en Turkije.
Structuur
De NAVO heeft een politieke en militaire structuur (Frankrijk
is alleen politiek lid). De NAVO-raad is de raad van ministers van Buitenlandse
Zaken en/of Defensie van de
lidstaten die het beleid bepalen. De besluiten moeten unaniem zijn.
Verder zijn er nog de Defensie Planning Comité, waarin de
ministers van de Defensie hun nationale Defensie-uitgaven in overeenstemming
brengen met de militaire planning van de NAVO.
Het Militaire Comité doet aanbevelingen aan de raad en
lagere organen en het Secretariaat. Dit zijn de belangrijkste organen. De NAVO-Assemble
is een organisatorisch buitenbeentje bij de NAVO, want de
volksvertegenwoordigers erin hebben weinig tot geen bevoegdheden.
De militaire commandostructuur omvat 4 regionale commando's:
-Supreme Headquarters Allied Powers Europe (SHAPE)
- Allied Command Atlantic (ACLANT)
- Allied Command Channel (ACCHAN)
- VS en Canada
Geschiedenis/ gebeurtenissen
De NAVO kreeg in 1955 als communistische tegenhanger het
Warschaupact, dit kwam doordat de BRD toen toe trad tot de NAVO. Hoewel de NAVO
uitgaat van gelijkheid is dit in de praktijk anders, er kan best gesproken
worden van een overheersende rol van de VS. Dit is ook de reden geweest voor
Frankrijk om in 1966 uit de militaire structuur van de NAVO te stappen.
In 1970 werd er besloten dat de NAVO-landen kruisraketten
zouden plaatsen als reactie op dezelfde daad door het Warschaupact. In 1987 werd
dit besluit ingetrokken vanwege de wapenreductie onderhandelingen (INF). Andere
ontwapeningsafspraken werkten natuurlijk ook door in Defensieplanning van de
lidstaten. Na het wegvallen van de vijand (het Warschaupact werd in 1991
opgeheven) raakte de Navo in een bestaanscrisis, want de legitimiteit van haar
bestaan was verdwenen. In de zomer van 1993 lanceerde de NAVO het Partnership
for Peace-programma, waarin aan niet-NAVO staten een nauwere samenwerking wordt
voorgesteld. Hoe het de NAVO verder zal vergaan is giswerk. Hoewel de NAVO niet
direct aan uitbreiding denkt is dit wel een goede mogelijkheid. Ook een
strakkere samenwerking met andere organisaties zoals de VN en de CVSE
is goed mogelijk.